هواپیمایی که بوسیله نور لیزر تغذیه می شود

دانشمندان ژاپنی توانستند هواپیمای درست شده از ورقه های آلومینیم راتوسط اشعه لیزر تغذیه کنند.

این آخرین سطح پیشرفت است؛«یک هواپیمای تغذیه شده بوسیله اشعه لیزر»

این پرنده توسط محققان در ژاپن طراحی شده است و یک پرواز آزمایشی موفق در کارنامه خود دارا می باشد.

این تیم مبتکر امیدوار است روزی صدای ناوگانهایی از این نوع هواپیما  از آسمان حتی در شرایط بد آب و هوایی به گوش برسد.

تاکاشی یاب  و تیم همراهش که عضو سازمان تکنولوژی توکیو می باشند، توانستند هواپیمای خود را توسط تابش لیزر معمولی تغذیه کنند.

این هواپیما توانست در یک مسیر منحنی و به صورت بسیارخوب وباسرعت 1.4 متر بر ثانیه به هوا برخیزد. این وسیله را می توان از راه دور و تازمانی که بتوان نور لیزر را بر روی آن متمرکز کرد تغذیه کرد.

محققان همچنین امیدوار هستند که بتوانند توسط نیروی لیزر حرکت هواپیما را کنترل کنند. یک روش به این صورت است که می توان توسط اشعه لیزر، به بعضی قسمتهای هواپیما نیرو (ضربه) وارد کرد و در روشی دیگرمی توان بال ها را با آلیاژهایی درست کرد که هنگام گرم شدن تغییرشکل دهند و در این صورت می توان با استفاده از لیزر به گرم کردن بال ها پرداخته و درنتیجه تغییر شکل دلخواه را در آنها بوجود آورد و در مجموع حرکت هواپیما راکنترل کرد.

منبع سوخت:

تیم در حال بازبینی طرحی بود که 31 سال پیش برای اولین بار ارائه شده بود. در سال 1972 یک مهندس آمریکایی به نام Arthur Kantrowitz   این طرح را ارائه کرده بود، در این طرح اگر اشعه لیزر را روی یک ماده (سوختی که روی بدنه هواپیما قرار می گیرد) متمرکز کنیم، می توان یک جت از گازهای خروجی تولید کنیم که باعث جلو راندن هواپیما شود، درست مثل موتور های جت معمولی امروزی.

سر انجام در سال 1997 محققان در آزمایشگاه Air Force Research کالیفرنیا توانستند با توجه به این طرح و یاری گرفتن ازلیزر مادون قرمز پرقدرت یک هواپیمای نعلبکی شکل آلومینیومی کوچک را برای چند ثانیه به حرکت در آورند. به این صورت که ضربات لیزر توانست هوا را در محفظه ورودی، به پلاسمای با فشار بالا (High-pressure plasma ) تبدیل کند. Thrust حاصله توانست این هواپیمای کوچک سبک را بلند کرده و صد ها پا آن را به بالا ببرد.

درضمن این طرح پروژه ی NASA برای امکان استفاده از نیروی رانشی لیزر به عنوان یک روش کم هزینه برای تغذیه ماهوارهای کوچک نیز بوده است.

Yabe و همکارانش در آینده قصد انجام طرح های بزرگتری را دارند، زیرا پرنده آنها از تکه فویل های آلومینیومی که فقط دارای چند گرم وزن وپهنای چند سانتیمتر است درست شده است، و سوخت آن توسط پوشش پلیمر اکریلیک  و یا قطرات آب که روی فویل ها جا داده شده است تامین می شود.

لازم به تذکر است که پوشش پلیمر اکریلیک نیروی thrust بیشتری تولید می کند در حالی که قطرات مایع را می توان توسط یک منبع که امکان قرار گرفتن در داخل هواپیما را دارد تامین کرد تا از این طریق بتوان نیروی thrust مستمر را در حین پرواز تولید نمود.

هواپیمایی که بوسیله نور لیزر تغذیه می شود

دانشمندان ژاپنی توانستند هواپیمای درست شده از ورقه های آلومینیم راتوسط اشعه لیزر تغذیه کنند.

این آخرین سطح پیشرفت است؛«یک هواپیمای تغذیه شده بوسیله اشعه لیزر»

این پرنده توسط محققان در ژاپن طراحی شده است و یک پرواز آزمایشی موفق در کارنامه خود دارا می باشد.

این تیم مبتکر امیدوار است روزی صدای ناوگانهایی از این نوع هواپیما  از آسمان حتی در شرایط بد آب و هوایی به گوش برسد.

تاکاشی یاب  و تیم همراهش که عضو سازمان تکنولوژی توکیو می باشند، توانستند هواپیمای خود را توسط تابش لیزر معمولی تغذیه کنند.

این هواپیما توانست در یک مسیر منحنی و به صورت بسیارخوب وباسرعت 1.4 متر بر ثانیه به هوا برخیزد. این وسیله را می توان از راه دور و تازمانی که بتوان نور لیزر را بر روی آن متمرکز کرد تغذیه کرد.

محققان همچنین امیدوار هستند که بتوانند توسط نیروی لیزر حرکت هواپیما را کنترل کنند. یک روش به این صورت است که می توان توسط اشعه لیزر، به بعضی قسمتهای هواپیما نیرو (ضربه) وارد کرد و در روشی دیگرمی توان بال ها را با آلیاژهایی درست کرد که هنگام گرم شدن تغییرشکل دهند و در این صورت می توان با استفاده از لیزر به گرم کردن بال ها پرداخته و درنتیجه تغییر شکل دلخواه را در آنها بوجود آورد و در مجموع حرکت هواپیما راکنترل کرد.

منبع سوخت:

تیم در حال بازبینی طرحی بود که 31 سال پیش برای اولین بار ارائه شده بود. در سال 1972 یک مهندس آمریکایی به نام Arthur Kantrowitz   این طرح را ارائه کرده بود، در این طرح اگر اشعه لیزر را روی یک ماده (سوختی که روی بدنه هواپیما قرار می گیرد) متمرکز کنیم، می توان یک جت از گازهای خروجی تولید کنیم که باعث جلو راندن هواپیما شود، درست مثل موتور های جت معمولی امروزی.

سر انجام در سال 1997 محققان در آزمایشگاه Air Force Research کالیفرنیا توانستند با توجه به این طرح و یاری گرفتن ازلیزر مادون قرمز پرقدرت یک هواپیمای نعلبکی شکل آلومینیومی کوچک را برای چند ثانیه به حرکت در آورند. به این صورت که ضربات لیزر توانست هوا را در محفظه ورودی، به پلاسمای با فشار بالا (High-pressure plasma ) تبدیل کند. Thrust حاصله توانست این هواپیمای کوچک سبک را بلند کرده و صد ها پا آن را به بالا ببرد.

درضمن این طرح پروژه ی NASA برای امکان استفاده از نیروی رانشی لیزر به عنوان یک روش کم هزینه برای تغذیه ماهوارهای کوچک نیز بوده است.

Yabe و همکارانش در آینده قصد انجام طرح های بزرگتری را دارند، زیرا پرنده آنها از تکه فویل های آلومینیومی که فقط دارای چند گرم وزن وپهنای چند سانتیمتر است درست شده است، و سوخت آن توسط پوشش پلیمر اکریلیک  و یا قطرات آب که روی فویل ها جا داده شده است تامین می شود.

لازم به تذکر است که پوشش پلیمر اکریلیک نیروی thrust بیشتری تولید می کند در حالی که قطرات مایع را می توان توسط یک منبع که امکان قرار گرفتن در داخل هواپیما را دارد تامین کرد تا از این طریق بتوان نیروی thrust مستمر را در حین پرواز تولید نمود.

موج ضربه‌ای و ابر پیرامون هواپیما

احتمالا شما هم این عکس را دیده‌اید؛ یک هواپیمای جنگی که دیوار صوتی را شکسته، پیرامون آن ابری درست شده است. خیلی‌ها به‌غلط خیال می‌کنند که آن ابر هم‌آن دیوار صوتی است. حتی توضیح پایگاه اطلاع رسانی نیروی هوایی ایالات متحده، منبع اصلی عکس، غلط است.  علت فیزیکی این پدیده چیست؟

همه‌ ما با پدیده‌ی چگالش آشنا هستیم. مثلا وقتی در زمستان نفس می‌کشیم، بخار آب به‌صورت ابر رقیقی از دهان بیرون می‌آید چون هوای بیرون آن‌قدر سرد هست که بخار آب موجود در بازدم را به ذرات ریز آب تبدیل می‌کند. در مورد هواپیما چیزی شبیه هم‌این رخ می‌دهد.

عکس زیر تغییرات دما روی هواپیما را نشان می‌دهد. وقتی هواپیما با سرعتی بالاتر از سرعت صوت حرکت کند، جلوی هواپیما یک موج ضربه‌ای درست می‌شود که هوا را فشرده و گرم می‌کند. تا این‌جا چیز خاصی رخ نمی‌دهد. اما وقتی هوا از روی سطوح محدب هواپیما رد می‌شود، امواج انبساطی در آن قسمت‌ها هوا را آن‌قدر کم‌فشار و سرد می‌کند که یک ابر درست می‌شود. ولی در ته هواپیما یک موج ضربه‌ای دیگر هست که دوباره هوا را گرم می‌کند و به این ترتیب آن ابر را از بین می‌برد. پس این ابر به‌خاطر موج ضربه‌ای نیست، بلکه به‌خاطر امواج انبساطی روی قسمت‌های محدب سطح هواپیما است.

اما به وجود آمدن این‌جور ابرها دو شرط دیگر هم دارد. ?- هوا باید گرم باشد مثل یک روز تابستانی و ?- رطوبت هوا نزدیک ???? باشد مثل نزدیکی‌های ساحل دریا. بنابراین شانس شما برای دیدن یک چنین پدیده‌ای در تهران ناچیز است. درضمن، برای دیدن این پدیده لازم نیست هواپیما دیوار صوتی را بشکند.

ماهواره ایرانی «مصباح»

به نقل از ایستنا: پروژه مصباح از سال 1376 شروع شده و مهرماه امسال با موشک روسی «کاسموس Kosmos-3M» از ایستگاه فضایی «پلستسک Plesetsk» در مداری در 1000 کیلومتری زمین قرار می گیرد.

مصباح، اولین ماهواره ساخت ایران را متخصصان ایرانی با اتکا به قدرت‏علمی و فناوری خود و با همکاری شرکت ایتالیایی CG ساخته‏اند.

با موفقیت ایران در ساخت مصباح، ایران به جمع معدود کشورهای صاحب فناوری ساخت ماهواره می‏پیوندد.

این ماهواره 10 میلیارد تومانی، 75 کیلو وزن دارد و اندازه اش 50 در 50 در 70 سانتیمتر مکعب و دارای عمر مفید 3 تا 5 سال است.

   با پرتاب مصباح، ایران به جمع کشورهای دارای تکنولوژی و دانش فنی علوم فضایی و یکی از 15 کشور دارای ماهواره اختصاصی می پیوندد. ایجاد زیرساخت تکنولوژی ماهواره های کوچک و تربیت 58 نیروی انسانی متخصص از دیگر ثمرات این پروژه ملی بود.

مصباح ماهواره ایست مخابراتی که در مدار ارتفاع پایین LEO ( Low Earth Orbit ) به درو زمین میچرخد. پرتاب این ماهواره هیچ گونه تاثیری در کیفیت و ساختار مخابراتی کشور نخواهد داشت (!) و تنها برای انتقال DATA میان ایستگاههای زمینی به صورت ذخیره و ارسال غیر همزمان ( Store and Forward ) مانند پیامهای کوتاه و فکس ، اطلاعات مربوط به شبکه های آب و برق و گاز ، قرائت از راه دور کنتور ، دریافت و ارسال اطلاعات ایستگاههای مختلف مانند هواشناسی و زلزله شناسی و همچنین دریافت اطلاعات مربوط به اموال و اجناس در هنگام نقل و انتقال کاربرد خواهد داشت.

هم اکنون سه نقطه مداری بین‌المللی 26، 34 و47درجه شرقی در اتحادیه بین‌المللی مخابرات (ITU) به نام ایران ثبت شده است.براساس برنامه چهارم توسعه ایران هرسال یک ماهواره به فضا پرتاب خواهد کرد.

ماهواره مخابراتی زهره که با همکاری روسیه طراحی و پرتاب خواهد شد یکی دیگر از پروژه های فضایی ایران است.  این ماهواره مخابراتی قابلیت ارائه خدمات در زمینه ارتباطات تلفن، نمابر، ارتباطات داده و پخش رادیو تلویزیونی در تمام نقاط ایران را دارد و دارای 12ترانسپوندر(8x63z (mhz72x4) (mh در باند ku و قدرت ارسال سیگنال50 dp است. زهره کمتر از سه سال دیگر در مدار خود قرار میگیرد. با فعال شدن این ماهواره، ایران از پرداخت اجاره ترانسپوندر برای تامین ارتباطات محلی بی نیاز می‌شود.

مصباح دو که دومین ماهواره‌ کوچک ایرانی (SMMS) خواهد بود از ماهواره‌ مصباح یک بزرگتر و چند ماموریتی است. این ماهوراه با همکاری چین و تایلند طراحی و ساخته می‌شود و ایران در طراحی و ساخت آن نقش موثر دارد.

طراحی مدل آزمایشگاهی این ماهوار آماده است و سهم مشارکت ایران در سرمایه‌گذاری این پروژه، پانزده درصد و سهم تایلند پنچ درصد است و قرار است ماهواره در سال آینده به فضا پرتاب شود.

عکسهایی از پایگاه نظامی هواپیماهای امریکایی